Pomysł na biznes

Alpaki świetnie sprawdzają się w agroturystyce i przy rehabilitacji dzieci oraz osób z nerwicą, autyzmem czy ADHD. Nie wszystkie alpaki nadają się jednak do alpakoterapii, bo nie wszystkie lubią kontakt z człowiekiem, a zwłaszcza głaskanie i przytulanie.

Zwierzęta te zapewniają wysokiej jakości włókna, na które panuje popyt zarówno w Europie, jak i na świecie. Ich włókno konkuruje z angorą i kaszmirem, jest też trwalsze i cieplejsze od wełny owczej. Wełna alpak może kosztować od kilku do nawet kilkudziesięciu dolarów za kilogram, w zależności od koloru, grubości i czystości włókna. Wykorzystuje się ją do produkcji luksusowych płaszczy, kurtek, czapek, a nawet spodni, ściereczek i skarpetek. Rocznie jedna alpaka produkuje od 3 do 5 kg wełny. Niestety, uruchomienie takiego biznesu trochę kosztuje. Samca dostaniemy już za 8 tys. zł.  Z kolei ciężarna samica kosztuje od 7 tys. do 25 tys. zł. Początkowe koszta są dość wysokie, ale warto pamiętać, że alpaka żyje nawet do 20 lat i co roku – lub półtora – daje potomstwo.

Reszta kosztów związanych z hodowlą to zapewnienie warunków bytowych, w tym m.in. drewniany budynek, który uchroni przed wiatrem i deszczem. Niezbędne będzie także pastwisko oraz pokarm, w tym między innymi wartościowe siano. Na szczęście koszty utrzymania takiego biznesu nie są duże. Według różnych opinii, utrzymanie alpaki kosztuje od 30 do 80 euro rocznie.

Charakterystyka alpak

Dorosłe alpaki mierzą w kłębie 80-90 cm, ważą od 60-90 kg. Alpaki mogą żyć nawet 20 lat. Mają długą szyję i stojące uszy, wyrażające część emocji (podobnie jak konie). Linia grzbietu powinna być prosta. Mają krótki, dość ruchliwy ogon. Posiadają charakterystyczną dla wielbłądowatych dwudzielną wargę i stale rosnące zęby, które należy przycinać. Kolejną cechą typową dla tej rodziny są stopy, które wyposażone są jednocześnie w poduszkę na spodniej stronie i paznokieć z przodu, który ciągle rośnie. W naturalnych warunkach alpaki ścierają paznokcie o twardy grunt, a żywiąc się roślinami bogatymi w krzemionkę częściowo ścierają również zęby. Alpaki są inteligentne, przyzwyczajają się do właściciela, szybko uczą się i adaptują w nowych warunkach środowiska. Na całym świecie są popularne ze względu na runo doceniane szczególnie w przemyśle włókienniczym.

Alpakoterapia

Terapia z alpakami to nowa dziedzina zooterapii, polega na współpracy terapeuty i pacjenta z alpaką. W tej relacji alpaka stanowi motywator do podjęcia działania, co pozytywnie wpływa na sferę emocjonalną, poznawczą oraz społeczną. Kontakt z nimi w szczególności pozytywnie wpływa na dzieci. Dba o ich rozwój ruchowy, wspomaga budowanie samooceny dziecka oraz pewności siebie. Ze względu na to, iż dziecko sprawuje opiekę nad alpaką, uczy się empatii oraz odpowiedzialności nad drugą istotą. Pod tym względem pełni funkcję wychowawczą, a także resocjalizacyjną. 

Alpakoterapia nie może być stosowana jako samodzielna metoda leczenia. W szczególności polecana jest dla osób z nerwicą, zaburzeniami lękowymi i depresją, autyzmem, ADHD i zespołem Downa. Wspomaga także rozwój dzieci, które mają problemy emocjonalne. Wspiera osoby doświadczone trudnościami życiowymi, załamaniami nerwowymi bądź stresami. Jednak kierowana jest również do wszystkich, którzy po prostu złaknieni są kontaktu ze zwierzęciem.

Czy alpaki plują?

Wszyscy członkowie południowoamerykańskich wielbłądowatych używają plucia jako sposobu komunikowania się między sobą. Alpaki bardzo rzadko plują na człowieka. Mogą to zrobić na przykład wtedy, gdy przeszkadza się im w jedzeniu. Należy jednak uważać, żeby nie rozzłościć większej liczby alpak, bo potrafią wspaniale skoordynować atak i wziąć intruza w ogień krzyżowy...

Codzienna opieka

Jeśli zapytasz każdego hodowcę alpak na świecie o opiekę nad tymi zwierzętami, to powie, że nie wymagają one dużo pracy. Te delikatne zwierzęta są bardzo samodzielne i gdy już pomożesz im przystosować się do nowego środowiska oraz dostarczysz im wszystkich niezbędnych składników odżywczych, to one będą zajmować się sobą, nie wymagając od hodowcy stałej opieki. Ogólnie, alpaki lubią rutynę, a więc szybko przyzwyczają się do twojego planu dnia. Jeśli karmisz je o 6 rano, będą czekały na jedzenie rano. Jeśli wypuścisz zwierzęta na pastwisko w ciągu dnia i zaczniesz zabierać je z powrotem o zachodzie słońca, to po jakimś czasie same zaczną wracać o tej porze do alpakarni. Nie znaczy to jednak, że możesz zostawić je na długi okres czasu same. Powinieneś poznać swoje zwierzęta, jak reagują na wszelkie zmiany, na drapieżniki oraz inne czynniki środowiska, którego są częścią.

Najważniejsze:

- obserwuj zwierzęta podczas podawania pokarmu; upewnij się, czy wszystkie wstają, aby zjeść i napić się wody

- podczas podawania pokarmu upewnij się, czy woda jest czysta

- wypuść je na pastwisko, kiedy tylko pogoda na to pozwala

- wyczyść alpakarnie alpak i ich pastwiska

- zabierz je z powrotem na wypadek deszczu, śniegu, silnego wiatru oraz na noc

- zareaguj szybko, jeśli alpaki zachowują się dziwnie

- zawsze je obserwuj i naucz się rozumieć swoje zwierzęta

Czy alpaki są niebezpieczne?

Absolutnie nie! Są łagodne i posłuszne, lubią dzieci i domowe koty. Nie mają rogów, mają tylko górne i w dodatku niezbyt ostre zęby (dlatego potrafią uszczypnąć, ale nie ugryźć), a kopnięcie tylnymi nogami zaopatrzonymi w miękkie kopyta jest w zasadzie tylko ostrzeżeniem, a nie poważnym atakiem, który mógłby wyrządzić krzywdę.

Czy hodowla alpak jest trudna?

Nie. Alpaki są bardzo inteligentnymi, szybko uczącymi się i łagodnymi zwierzętami. Są posłuszne i zazwyczaj wystarczy jednokrotne powtórzenie jakiejś czynności, by alpaka umiała ją wykonać na rozkaz. Nie są kłopotliwe w hodowli: żywią się nawet niskiej jakości trawą lub sianem (co więcej: pasza, jedzą znacznie mniej w stosunku do swojej wagi niż inne zwierzęta hodowlane. Nie wolno hodować alpak pojedynczo, ponieważ upodobanie alpak do życia w grupie jest niezwykle silne. Należy przy tym pamiętać, że alpaki to nie to samo co psy lub koty: choćby najlepszy kontakt z człowiekiem nie zastąpi alpace towarzystwa innej alpaki. Alpaki bardzo lubią ludzi, lubią biegać ze swoimi właścicielami, skubać w ich towarzystwie trawę, cieszą się, gdy są przez nich wołane – ale w każdym momencie zachowują niezbędny dystans, który człowiek powinien zrozumieć i uszanować.